در پاسخ به مطلب دکتر علیرضا کمری در سایت محمد درودیانm-doroodian.ir

بسمه تعالی

چندی پیش در سایت جناب آقای درودیان درباره تاریخ نگاری جنگ مطلبی را از آقای علیرضا کمری منتشر کردند که حقیر مطلبی را به شرح زیر برای وی ارسال کردم. که مشاهده میفرمایید:

نگاهی دیگر به تاریخ نگاری... علیرضا کمری 23/5/94

در مورد یادداشت برادر عزیز علیرضا کمری که از محققین پرتلاش و دلسوز و ارزشمند حوزه دفاع مقدس هستند؛ ذکر چهار نکته را لازم می دانم.

1-      همانطور که فرمودند تاریخ پویی سپاه همزمان با واقعه (جنگ) و ممزوج بودن با مواضع سیاسی- دفاعی یک نهاد انقلابی نمی تواند بلااشکال باشد و درواقع تاریخ نگاری نبوده و درثانی از دقت و صحت و بیطرفی برخوردار نبوده است.

2-      در مورد عبارت «ناتوانی ارتش در بازدارندگی عراق» که قبلاً جناب درودیان نیز در مورد آن مطالبی را مرقوم فرموده بودند. بایستی عرض کنم که بازدارندگی یک مقوله کشوری و ملی و مفهوم آن این است: "بازدارندگی حالتی است که یک واحد سیاسی با بکارگیری مؤلفه های پنج گانه قدرت از خود به نمایش می گذارد تا دشمن را از بکارگیری قدرت نظامی (زور) منصرف گرداند." بنابراین تنها ارتش نمی تواند متولی بازدارندگی باشد. اگرچه بازدارندگی در رفتار نظامی ارتش و نیروی مسلح خلاصه می شود. حالا دلیل اینکه ج.ا.ا در مقابل عراق از حالت بازدارندگی خارج شده بود. پرواضح است که وقوع انقلاب اسلامی بود. یعنی پس از منفعل شدن ارتش و عدم حمایت از رژیم گذشته و اتخاذ حالت بیطرفی انقلاب پیروز شد. بعبارت دیگر اینکه انقلاب اسلامی ابتدا ارتش را بی خاصیت کرد و سپس به پیروزی رسید. اما پس از اینکه امام راحل عظیم الشأن (ره) تصمیم به استفاده و بکارگیری ارتش برای مقابله با ضدانقلاب و دشمن متجاوز گرفت، بازسازی ارتش شروع شد. بازسازی یعنی بازگرداندن انضباط و پرستیژی که انقلاب از او گرفته بود تا بتواند به پیروزی برسد. بنابراین طبیعتاً زمانی برای این کار لازم بود. درثانی ایا سایر مؤلفه های لازم در بازدارندگی مثل انسجام سیاسی و اجتماعی ملت، توان اقتصادی و... همه پای کار امده بودند؟ چنانچه به دقت به حوادث دوسال اول انقلاب نگاه کنیم متوجه خواهیم شد که تنها ارتش ضامن بازدارندگی نبوده و ناتوانی در سایر بخش ها نیز وجود داشته است.

3-      اما نکته دیگر که قابل تأمل است اینکه؛ بایستی بپذیریم فلسفه وجودی همه این مباحث، دوگانگی است که جسارتاً حقیر از آن با عنوان «بلای دوگانگی» یاد می کنم. که اگر این دوگانگی نبود و زبان و ادبیات مشترکی در تاریخ نگاری وجود داشت هیچگاه چنین مباحثی بوجود نمی آمد. چراکه علم تاریخ نگاری که علم جدیدی نیست که حالا ما تازه درمورد آن نظریه پردازی کنیم. اگرچه نظریه پردازی خود ممدوح و باعث پویایی است.

4-      در پایان با نهایت ادب و احترام به همه دوستداران انقلاب و ایران عزیز، پیشنهاد می کنم که استادان و کارشناسان محترم حوزه راهبردی بدون هرگونه تعصب، در مورد علت های بوجود آمدن این بلای دوگانگی و محاسن و معایب آن وارد بحث شوند تا انشاءالله بهره ای باشد برای آیندگان. متشکرم